ඉහත රූපය

අනුරාධපුර මහමෙවුනාවේ... 1989 අසාර්ථක ජේවීපී සටනට දෙවන වරටත් සහභාගිවී (පළමුවර 1971 අසාර්ථක ජේවීපී සටන)බූස්ස පුනරුත්ථාපන කඳවුරේදී මට හමුවූ "බුලට්" නොහොත් "රොබට්" සීයා සමඟ ගත් සේයාරුවක් - මගේ අදියුරුවම අනුව සේයාරුව ගත්තේ ආචාර්ය පියසිරි විජයසේකර (මා ආදරේට කියන්නේ සිරි අයියා කියා)විසිනි.

November 24, 2010

පියමං කළ ළමා වියෙන් - 2

මහඟු- ශ්‍රේෂ් ... පිරිසිදු හිතක් - මනසක් හා
තේජවන්ත ශරීරයක් ඇත්තා .....



පුංචි කාලේ මට හෘදයවස්තුව විශාලවීමේ ලෙඩක් [Enlarge heart] තිබුනලූ. ඒ නිසා අවුරුදු 7ක් වුනාට පස්සේ තමයි ඉස්කෝලෙට භාරදීලා තියෙන්නෙත්. ඒ වුනාට අම්මා මට හැම පාඩමක්ම, හැම පොතක්ම ආදරයෙන් කරුණාවෙන් කියා දීපු නිසා ඉස්කෝලේ ගිහිං ඉගෙනගත්තට වැඩිය හොඳට මට හැමදෙයක්ම පුලුවන් වුනාලූ.

මේ කාලේ අපෙ සීයා, ඒ කියන්නේ අම්මගේ පියා, අපේ ගෙදර නවාතැන් ගත්තා. සීයාද රජයේ සේවයේ තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුවේ, දුරකථන පරීක්ෂකවරයෙක් ලෙස සේවය කළ විශ‍්‍රාමිකයෙක්. ඔහුගේ දෑස් අන්ධයි. හැමදේම අතට පයට දෙන්න ඕනේ. හැබැයි සීයා රස සාගරයක්. කතන්දර කියන්ට පුදුමාකාර හැකියාවක් තිබුනේ. කොටින්ම ‘‘මෙගා’’ කතන්දර තමයි සීයා ළඟ තිබුනේ. අපිට තියෙන්නේ සීයා ඉල්ලන ගානේ බුලත්විටක් කොටල දෙන එක විතරයි. සීයා ගේ කතන්දර කීම නිසා අහල පහළ ගෙවල්වල ඉන්න හැමෝටම තම තමන්ගේ දරුවන්ගෙන් කිසිම ප‍්‍රශ්නයක් නෑ. අපේ ගෙවල් ඉදිරිපසින් යන දුම්රිය පාරට ළමයි යයි කියලා කිසිම අම්මා කෙනෙක්, තාත්තා කෙනෙක් බිය වුනෙත් නෑ. ළමයි බෙදලා දෙන කිසිම කෑමක් විසිකරන්නේ අහක දාන්නේ නැතිව කෑවා. මොකද සීයා කතන්දර කීම නතර කරයි කියලා බයට.

මගේ අම්මා ඉංගී‍්‍රසි ගුරුවරියක් වුනාට සහජ කිවිඳියක්. ඇය එකල අප රටේ සිටි ප‍්‍රකට කවීන්ට ලියුම් පවා ලිව්වේ කවියෙන්. එ්වාට ඒ ඒ කවියන් විසින් එවු කවි පිළිතුරු අම්මා පොතක් ලෙස එකතු කර තැබුවා මට තාම මතකයි. අම්මා පුරුද්දක් හැටියට අයියාටත් මටත් හැම රාති‍්‍රයකදීම මහා වංශය, පූජාවලිය, අමාවතුර, සද්ධර්මාලංකාරය වැනි පොත්පත් කියවා තේරුම්කර දීමත්, අපිත් සමඟ කවි ගායනා කිරීමත් එකල සාමාන්‍ය දෙයක් බවට, රසවත් දෙයක් බවට පත්වී තිබුනා.

සීයා ද ගීත ගායනා කිරීමේ අපූරු හැකියාවක් ඇති කෙනෙක්. ඔහු ගායනා කලේ එවකට ඉතාම ජනප‍්‍රිය ‘‘ඇස පී‍්‍රති කරන සෝබා’’... ‘‘ශිල්ප කර්මේ’’....‘‘අඹ දඹ නාරන් කෙසෙල් දෙල්’’ ආදි ගීතයි....

මා මගේ කුලුඳුල් කෙටිකතා සංග‍්‍රහය පළමුවෙන්ම සීයාට සහ අම්මාට පිළිගන්වා සිටියේ මේ දෙදෙනාට කෘතගුණ දැක්වීමට එයට වඩා උසස් වෙනත් කිසිම මඟක් නොමැති නිසයි.

මගේ නමේ විපුල කියන කෑල්ලට මුලින්, ටිකක් දිගට පෙළපතට අදාළ කෑල්ලක් තිබෙන නමුත් එ්ක පාවිච්චි කරන්නෙම නැති හින්දා මෙහි සඳහන් නොකරම ඉන්නම්. කොහොම නමුත් මගේ හොඳ නම නැත්නම් Good name එක විපුල. ඒකේ අගට එන සුමනසේකර කියන කෑල්ල ආවේ අපේ තාත්තාගෙන්. මේ දෙක එකතු කරලා ගත්තාම මහා බරපතල තේරුමක් තියෙන නමකුයි මට තියෙන්නේ. මිනිස්සු මෙච්චර බරපතල නම් දාගන්නේ මොන කෙංගෙඩියකටද කියලයි මං ඒ දවස්වල හිතුවේ. මොකද මගේ නමත් එක්ක, මගේ වයසේ හිටිය අනික් ළමයි කරන කියන මෙලෝ සම්මත දෙයක් මට කරන්ට බැහැ. මගේ නම මට මහා වධයක් වුනා... නමුත් දැන්නම් මං හිතන්නේ මගේ නම වෙස්වලාගෙන පැමිණි ආශීර්වාදයක් කියලයි....

මේ සිද්ධිය වෙන කාලේ වෙනකොට මගේ වයස 6 ක් 7 ක් විතර ඇති. මේ කාලේ අපේ ගෙදර ඉස්සරාම තියෙන පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවො මාව දකින දකින ගානේ ඉස්සෙල්ලාම මතක් කරලා දෙන්නේ නමයි, නමේ තේරුමයි...ඒ හින්දා මට විසුමක් නැතිවුනා...

” සුදු මහත්තයා... විපුල කියන එකේ තේරුම මොකක්ද ? සු...මන කියන එකේ තේරුම මොකක්ද ? සේ... කර කියන එකේ තේරුම මොකක්ද ? ”

අපේ අම්මට මේක තරමක් ගැටලුවක් වුනාට, ලොකු හාමුදුරුවො නෙවෙයි එ්ක කවදාවත් අපේ අම්මාට කිව්වේ. කොහොම නමුත් මට මේ නම උස්සාගෙන දරාගෙන ඉන්න බැරි තරම් මහා බරක්.

ඒක පොඩි සුන්දර කතාවක්. අද ඒක කියලා ඉන්නම්කො...

අපේ අම්මා හරිම අහිංසක, තමුන්ගේ බොක්කේ තියෙන දේ වුනත් කාටහරි දෙන්න සැදී පැහැදී සිටිය බොහොම ශ‍්‍රද්ධාසම්පන්න කාන්තාවක්. විශේෂයෙන්ම අපේ ගෙදර ඉස්සරාහම , රේල් පාරෙන් එහා පැත්තේ තිබුන , බෝතලාපිටියේ ශී‍්‍ර ගංඟාතිලක විහාරස්ථානෙට හැමදෙයක්ම ඇය පළමුවෙන්ම පූජා කළා...

හදිසියේ පන්සලට වෙනත් පන්සලකින් හාමුදුරුවෝ කීපදෙනෙක් දානේ වෙලාවට වැඩියොත් එහෙම, පේරු දානේ මදිවෙනවා. එතකොට ලොකු හාමුදුරුවොත් කිසීම ගානක් නැතිව එ් පනිවිඩය එවන්නේ අපේ අම්මාට. අම්මා දවල්ට අපිට කන්ට උයාපු බත්හට්ටියයි මාලුපිණියි හැලිපිටින්ම පන්සලට යවනවා... එහෙම වෙලාවල අලූතින් උයලා, ටිකක් පමාවෙලා තමයි අපිට කන්ට ලැබුනේ... මට නම් පොඩි කාලෙදිවත් එහෙමට පෙරේතකමක් තිබුනේ නෑ කියලා අම්මා නිතරම කිව්වා. නමුත් මට වඩා අවුරුදු එකහමාරක් විතර වයසින් වැඩි රෝහණයියා නම් ඒවගේ වෙලාවල.....”අම්මා කරතොත් කරන්නේ ඔය වගේ වැඩමයි” කියලා කියනවාලූ. මේ පණ්ඩිත කතාව අපේ මාම කෙනෙක් තමා අයියට උගන්වලා තියෙන්නේ....

මේ වගේම තමයි අපේ අම්මාගේ ශ‍්‍රද්ධාව ගෙදර වත්තේ වැටෙන කෙහෙල් කැන් වලටත්. අයියායි මමයි කැන වැටුන දා ඉඳලා බලන් ඉන්නේ ලොකුම ගෙඩිය කන්ට. අම්මා කෙහෙල් කැන හොඳට ලොකුවෙලා, මොරලා, පැහුනට පස්සේ ඒක බාලා, කුස්සිය ළඟට වෙන්ට වලක් කපලා, පිදුරු කොළ ආදිය දාලා දුම් ගහලා ඉදවනවා. අයියයි මායි බලන් ඉන්නේ ලොකුම ගෙඩියට වැඬේ දෙන්ට. ඒත් කවදාවත් එ්ක කරන්ට අම්මාගෙන් ලැබෙන්නේ නෑ... ලොකුම - මුල් ඇවරිය යන්නේ පන්සලට. හැමදාමත් රෝහණයියාගේ සුපුරුදු දෙබස ඇහෙනවා අන්තිමට.

''අම්මා කරතොත් කරන්නේ ඔය වගේ වැඩමයි”

මේකෙ තියෙන අමාරුම වැඬේ තමයි පන්සලට ලොකුම කෙසෙල් ඇවරිය ගිහිං දෙන එක. ලොකුම ඇවරිය පන්සලට යවන්නෙත් අයියාගේ අතේ හරි මගේ අතේ හරි වීම ටිකක් හිතට අමාරු වැඩක්... මන්ද, පන්සලට මේක ගෙනියන්නේ ලොකුම කෙහෙල් ගෙඩිය නැතිවීමේ හිතේ අමාරුවෙන්. ගෙනියන ගමන් සිය දහස් වර හිතෙන් කෙහෙල් ගෙඩි කනවා. පව් පුරවා ගන්නවා. අයියා නම් දවසක් මඟට ගිහිං ගෙඩියක් කඩාගෙන කාලා අම්මාගෙන් පාරදෙක තුනකුත් කෑවා හොඳට... මං ටිකක් ලොකු වුනාට පස්සේ මේ වැඬේ මටම කරන්ට සිද්ධ වුනේ අයියා සම්පූර්ණයෙන්ම එ්කෙන් කර ඇරීම නිසයි...
මේ කියන දවසෙත් ලොකු ආනමාලූ කෙසෙල් ඇවරියක් අරන් මං ගියා පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන් ළඟට. එතකොට හාමුදුරුවන් හිටියේ චෛත්‍යය ළඟ ඉඳන් පන්සල තුළට යන ගමන්ය. උන්වහන්සේ අපිට ඉතාම ආදරේය. ඉතාම කරුණාවන්තය. මං කෙහෙල් ඇවරිය ගෙනාව බව කීවාම ලොකු හාමුදුරුවෝ සුමේධ පොඩි හාමුදුරුවන්ට කතා කරල

”පොඩිනම... මේ සුදුමහත්තයා ගෙනාපු කෙහෙල් ඇවරිය දාන ශාලාවෙන් තියලා, එක ගෙඩියක් කපලා හොදලා බුදුන්ට පුජාකරන්ට ඕනේ.. දෙන්නම එක්ක ගිහිං...ඇහුනද? ”

සුමේධ පොඩි හාමුදුරුවොත් ”එහෙයි ” කිව්වේ බොහොම යටහත් පහත් විදියට. ඒ කියලා අපි දෙන්නම ගියේ දන්ගෙට.

සුමේධ පොඩි හාම්දුරුවෝ ඇවරියේ පුංචිම ගෙඩිය කඩලා හෝදලා, පොඩි පීරිසියක තියලා මගේ අතට දුන්නා. ‘‘ බුදුහාමුදුරුවන්ට පොඩි ගෙඩිය ඇති...අනික අන්තිමට ඕක කන්නෙත් සියාතුනේ ’’ එහෙම කිව්වේ පොඩි හාමුදුරුවෝ. ((සියාතු කියන්නේ පන්සලේ හිටිය ආවතේවකාරයා.)) ඊළඟට සුමේධ පොඩි හාම්දුරුවෝ කළේ කෙසෙල් ඇවරියෙන් ගෙඩියක් කඩාගෙන කෑමයි. තවමත් එහි ලොකුම ගෙඩිය බේරී ඇත. මං පැන්න ගමන් ලොකුම ගෙඩිය කඩාගෙන කන්නට පටන් ගතිමි.

සුමේධ පොඩි හාමුදුරුවෝ විමතියෙන් ‘‘ ආ... ඇයි ඔයා කන්නේ...?’’
‘‘ ඇයි එහෙනං ඔයා කන්නේ ? ’’ මගේ ක්ෂණික පිළිතුර එය විය.
‘‘ අපිට කන්ටනේ පන්සලට ගෙනාවේ ... ’’
‘‘ වුනාට අපේ අම්මනේ එව්වේ...’’
‘‘ මං කියනවා සුදුහාමිනේට කෙහෙල්ගෙඩි දෙකක්ම කෑවා කියලා ’’

සුමේධ පොඩි හාමුදුරුවෝ උන්වහන්සේ වැළඳු කෙහෙල් ගෙඩියේ ලෙල්ල ද මා වෙතට දමා ගැසීය. මම ඊළඟට ලොකුම ගෙඩියත් කඩාගෙන කන්නට වීමි.

‘‘ඇත්තමයි සුදු මහත්තයා ... මං කියනවා දෙකක්ම කෑවා කියලා හරිද ? ’’
‘‘ කිව්වට කමක් නෑ ... මං බය නෑ...’’

කොහොම කොහොමහරි පස්සේ දෙන්නම රන්ඩුවෙන්නෙ නැතුව බුද්ධ පූජාව තබා ආවා කියමුකෝ. ඊට දින දෙකකට විතර පස්සේ පන්සලට ගිය වෙලාවක ලොකු හාමුදුරුවෝ මාව තනිවම කොටුකරගත්තා... උන්වහන්සේ ඉතාම කරුණාවෙන් මගේ අතින් අල්ලාගෙන බෝමලුව දෙසට පා නඟමින්,

‘‘ සුදු මහත්තයා දන්නවද සුදු මහත්තයාගේ විපුල කියන නම තිබ්බේ කවුද කියලා ?’’
‘‘ දන්නේ නෑ හාමුදුරුවනේ’’ මම කීවෙමි.
‘‘ ඒක තිබ්බේ මම... එතකොට සුදු මහත්තයා දන්නවද ඔය නමේ තේරුම ?’’
‘‘ දන්නේ නෑ හාමුදුරුවනේ’’

මම එවරද නොපැකිළව කීවෙමි. ඉන්පසු නානා නිදසුන් ගෙනහැර පාමින් ‘‘ විපුල’’ යන්නෙහි තේරුම ‘‘ මහඟු ... ශ්‍රේෂ්ට,... සු...මන යන්නෙහි තේරුම පිරිසිදු හිතක්, මනසක් සහ සේ... කර යන්නෙහි තේරුම තේජවන්ත ශරීරයක් ඇත්තා’’ ආදී වශයෙන් දිග දේශනාවක් කර, ‘‘මේ වගේ අය කවදාවත් නරක වැඩ කරන්නෑ... හොරකම් කරන්නේ නෑ... පන්සලට පූජා කරන දේවල් සාංගීකයි... ඒවා කන්නේ නෑ... හොරෙන් ගන්නේ නෑ...’’ කියමින් දේශනාව නවත්වා මගේ මුහුණ බැලීය.

‘‘මං එදා කෙහෙල් ගෙඩි දෙකක් නම් කෑවා’’ මම එකවරම කියා සිටියෙමි.

එවිට උන්වහන්සේ කට කොනකට සිනාවක් නඟාගනිමින් මෙසේ කිව්වා මතකයි.

‘‘ඇත්ත කියන එක... වැරැද්ද පිළිගන්න එක හොඳ ගුණයක්... ඒවගේම තමයි නැවත ඒ වැරැද්ද නොකර ඉන්න උත්සාහගන්න ඕනේ... එහෙම නොවුනොත් නම කැතවෙනවා...මුලු ආත්මෙම කැතවෙනවා... අපිරිසිදුවෙනවා... මිනිස්සු සුදු මහත්තයා කියන එකක් නැතිවෙයි ...කිලුටු මහත්තයා කියයි...’’

අපේ ලොකු හාමුදුරුවෝ මට මේ සියල්ල වටහා දුන්නේ ඉතාම ආදරයෙන් සහ කරුණාවෙන් වූ බැවින් ඉන්පසු එවැනි හොරකම් මගෙන් සිදුවුනේ ඉතාම කලාතුරකිනි. ශරිර වර්ධනයෙන් හා වයසින් මුහුකුරා යත්ම උන්වහන්සේ දුන් නමට හා මේ ඔවදනට පින්සිදුවන්ට බොහෝ වැරදි වලින් ඈත්ව සිටින්නට මට හැකි වූ බව මං මෙසේ අති මහත් වූ භක්ත්‍යාදරයකින් යුක්තව මෙහි සටහන් කරමි.

හැබැයි ඊට පස්සේ සුමේධ පොඩි හාමුදුරුවො නම් මාව බය කරලා යටත් කරගන්න ඕන හැම වෙලාවකම ”මං කියනවා සුදු හාමිනේට පන්සලට එව්ව කෙහෙල් ඇවරියෙන් සුදු මහත්තයා ගෙඩි දෙකක්ම හොරා කෑවා කියලා” කියමින් බය කලාට උන්නාන්සෙත් එ්ක කවදාවක්වත් අම්මට කිව්වේ නෑ.

ඒ වුනාට පස්සෙන් පහු කාලයක උන්නාන්සේ සිංහල ගෞරව උපාධිය අරගෙන ඉවරවෙලා, සිවුර බෝගහේ අත්තක වනලා ගෙදර ගිහිං කසාද බඳින දා මට ආරාධනා කරලා... සාක්ෂියට එහෙම අත්සන් කරවාගෙන එහෙම, ඔය කතාව කියලා මංගල සභාව දෙක වෙන්ට හිනාවුනා.


November 22, 2010

පියමං කළ ළමා වියෙන්...

මේ මං පිළිබඳ මගේ අම්මා පිළිබඳ ලියන අසම්පූර්ණ ජීවිත සටහනක්. මොක උනත් පටන්ගන්න  ඕනේ උපතේ ඉඳලනේ. මගේ පුංචි කාලේ ගැන හරියටම කියන්ට මට බෑහැ. අනික හරියටම මං ගැන කියන්ට පුලූවන් අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම දැන් ජීවතුන් අතර නැහැ. හිටියත් තාත්තා නම් මොනවා කියයි ද මන්දා... ඒ වුනාට අම්මා නම් කියයි බඩ කට පුරාම ....

අම්මා ගෙන් මං දැනගත්ත විදියට තමයි මං මේ ටික කියන්නේ. අම්මාට අගෞරවයක් වෙන නිසා මං අතින් පයින් වැඩිපුර දාන්න යන්නේ නෑ...

මගේ උපන් ගම ගම්පොළ. හැදිලා වැඩිලා පාසල් ගිහිං ලොකු මහත් වුනෙත් ගම්පොළමයි. මමයි රෝහණයියයි විතරයි අපේ පවුලේ හිටියේ... තාත්තා ලක්ෂපානේ වැඩ කළ විදුලි ඉන්ජිනේරුවෙක්... ඒ නිසා තාත්තා වැඩිපුර ගෙදර හිටියේ නෑ. අම්මා ඉස්සර ඉංගී‍්‍රසි ගුරුවරියක්. මං ඉපදිලා මාස 3 කට විතර පස්සේ අම්මාට ක්ෂය රෝගය වැළදිලා තියෙනවා. ඒ නිසා අම්මාට ගුරු වෘත්තියට ආයුබොවන් කියන්න සිද්ධ වුනා විතරක් නෙවෙයි, මට කිරි දීමත් නවත්වන්න සිද්ධ වෙලා තියෙනවා...

අපේ අම්මා කිරිම කිරි සුදුයි. එ් නිසා හැමෝම ඇයව ආමන්ත‍්‍රණය කළේ ‘‘සුදු’’ යන විශේෂන පදය මුලට දාලා...‘‘ සුදූ... සුදු නංගි, සුදු අක්කා, සුදු පුංචි, සුදු නැන්දා, සුදු ඇන්ටි, සුදුහාමිනේ, සුදුනෝනේ..’’ ආදී පද වලින් තමයි කවුරුත් අම්මා ඇමතුවේ. අපේ තාත්තා නම් කවදත් කතා කලේ ‘‘සුද්දී’’ කියලා.

අම්මා  සුදු වීම නිසාම, ඒ තරම් සුදක් නොතිබුනත් මමත් නිකම්ම සුදු මහත්තයා වුනා. රෝහණයියට පොඩි කාලෙදි  ගමේ කවුරුවත් සුදුමහත්තයා කියලා කතා කළේ නෑ. ඒකාලේ ඒක ගැන පොඩි ඉරිසියාවකුත් එයාට තිබිලා තියෙනවා... 

ගමේ කවුරුහරි මාව ‘‘සුදු මහත්තයා’’ කියලා වඩාගන්නකොට එයා කියනවලූ ‘‘මන්ඩි සුදු නැහැ.. මමයි සුදු’’ කියලා. සමහරු එයාව අවුස්සන්නත් එක්කලා ඒකාලේ මාව වඩාගෙන ‘‘අපේ සුදු මහත්තයා සුදුම සුදුයි’’ කියලා කියනවලූ. කොහොමෙන් කොහොමහරි හරි මං සුදුමහත්තයා වුනා. රෝහණයියා නම් මං දන්න, මට හොඳට තේරෙන කාලේ දක්වාම මට කිව්වේ ‘‘මන්ඩි’’ කියලා තමයි.

අම්මාට ක්ෂය රෝගය වැළඳීම ගැන දැන් හිතන කොට මට විශාල දුකක්. අම්මට ක්ෂය රෝගෙ වැළඳුනා කියලා ෙදාස්තරලට ඉස්සෙල්ලා හොයාගෙන තියෙන්නෙත් මං... අම්මා කොච්චර මහන්සිවෙලා කිරි පොවන්න හැදුවත් මං නෙවෙයි ලූ බිව්වේ... පස්සේ මං කිරි නොබොන ලෙඬේට බෙහෙත් අරන්දෙන්න ලියාම තමයි අම්මාගේ ලෙඬේ ෙදාස්තරට අහුවෙලා තියෙන්නේ... මුල් අවස්ථාවේදීම ලෙඬේ හඳුනගත්ත නිසා තමයි අම්මාගේ ජීවිතේ පවා බේරුනේ කියන එක අම්මා හැමදාමත් කිව්ව දෙයක්.  
  
එ් නිසාමත් නෙවෙයි, ඒක අවාසනාවන්ත සිදුවීමක් ලෙස දකින්න මං කොහෙත්ම කැමති නෑ... එ්කට හේතුව තමයි මට තවත් කිරි අම්මලා දහදෙනෙකුගෙන්ම කිරි බීමට අවස්ථාව ලැබීම... එ් වගේ අවස්ථාවක් ලෙහෙසියෙන් ලැබෙන්නෙ නැහැ කිසිම කෙනෙකුට...

‘‘ අනේ මගේ කොලු පැටියාට කිරි ඩිංගක් දීලා, විටක් හපලා පලයං කෝ වෙලාවක් තියේනම්’’

මගේ අම්මා ගමේ දන්නා හඳුනන කාන්තාවක් දුටු පමණින් මෙහෙම කිව්වාම, අනේ කිසිම ලෝබ කමක් නැතිව, තමන්ගේ දරුවා ඇකයේ රුවාගෙන, තවත් සමහරවිට හිටගෙනම උනත් මගේ කිරිඅම්මලා, හැට්ටේ කටුවක් දෙකක් ගලවලා කිරි පිරුනු තනේ මගේ දෙතොල් අතර තියනවාලූ. එහෙම කරලා, කිරි අම්මලා මහත් ආඩම්බරයෙන් කියනවාලූ මෙහෙම..... 

‘‘ අපේ මේ සුදු මහත්තයට නැති කිරි කොයින්ද මං ළඟ’’ කියලා.

සමහර කිරි අම්මලා ඔහොම කියනකොට, අපේ තාත්තා එහෙම ළඟ පාතක හිටියොත් එහෙම, අම්මා කියනවාලූ ‘‘අනේ මං නොදන්නවයැ ඒ හරිය ’’ කියලා. තාත්තා කට කොනකින් හිනාවෙලා මඟහැරලා යනවලූ එහෙම වෙලාවල.

ඒ කාලේ තියා, කරදඬු උස්මහත් වෙනකම්ම මට නං බැරිවුනා අපෙ අම්මගේ ඔය කතා තේරුම්ගන්න.

ඇත්තටම, මට මේ කිරි අම්මලාගේ කිරිවල හෝ තනපුඩුවල කිසිම වෙනසක් දැනිලා නෑ. හැම මව්කිරිම එක හා සමානය කියන එකට හොඳම නිදසුනක් තමයි ඒක.

ඉතිං මේ කිරි අම්මලා විටක් හපලා, ඊට පස්සේ කට හොඳට කුඹුස්සලා හෝදලා දාලා, අම්මා කන්ට දෙන දෙයක් කාලා, ආයෙත් හදලා දෙන තේ කොප්පේ බීලා, ආයෙත් සැරයක් විටක් කටේ රුවාගෙන, අම්මාගේ ලොකු දුංකොළ කෑල්ලෙනුත් වැඩිපුර ටිකක් හොරෙන් අතේ ගුලි කරගෙන යනවාලූ. ඒ හින්දා විතරක් නෙවෙයි, අපේ අම්මා හොඳට අඩුවැඩිය දාලා සුවඳට හපන බුලත් විටෙන් එකල මටත් අයියාටත් කන්ට දීලා පුරුදු කළ නිසාම මං මේ බ්රූනායි එනකම්ම බුලත්කෑම නම් නතර කළේ නෑ.

හැදෙන ගහ දෙපෙත්තෙන් දැනෙයි කිව්වා වගේ අයියා පසු කලෙක ෙදාස්තර කෙනෙක් වෙන එක එයාට දැනුන නිසාද කොහෙදෝ, අම්මා කටින් හපලා දෙන ’’හපය’’ විතරක් නෙවෙයි නිකමට බුලත්විටක් හපන එකත් නැවැත්තුවා.
                                                               
අනික මට කිරි දුන්න කිරිඅම්මලා එකල බෝතලාපිටිය, කහටපිටිය යන ගම් දෙකේ ජීවත් වූ විවිධ සමාජ පංති වලට අයත් අය. එ්කාලේ අපේ නෑදෑ ගෙවල්වල සුලභ දසුනක් වූ ‘‘ඉස්සරහා තියන විශේෂ දිග බංකුව’’ අපේ ගෙදර කවදාකවත් ඉස්සරහට නාවේ කවමදාකවත් මගේ පියා සමාජවාදියෙක් වූ නිසා නම් නොවේ.

අම්මා පසු කලෙක කී පරිදි ‘‘උඹලගේ තාත්තාට නම් ගඳ සුවඳ කිසිදාක තේරුනේ නැහැ’’  කියන කතාවේ තේරුම හරියටම තේරුම්ගන්ට පුලුවන් වුනෙත් කරදඬු බොහොම උස්මහත් වුනාට පස්සේ. 

තාත්තාගේ ජාන මගේ තුළත් නොඅඩුව තිබෙන නිසාදෝ, එසේත් නැත්නම් ‘‘කිරිඅම්මලාගෙන්’’ කිරිබීපු අත්දැකීමට පින්සිදුවෙන්නට දෝ, මට මේ තන පුඩුවල කිසිම වෙනසක් අදත් දැනෙන්නේ නෑනේ...

මං ඉපදුනේ ගම්පොළ ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාලේ. ඔන්න බලන්නකො එකත් වැඬේ... එ් කාලෙත් ප‍්‍රයිවේට් බස් තිබුනාලූ. මගේ අම්මා මාව බඩින් දරාගෙන එ් බස් එකක ගිහිං බහින්න ලැහැස්ති වෙනකොට සිද්ධ වෙච්චි වැටිල්ලක් හින්දා, මෙලොවට බිහිවෙන්න නියමිත මාස දෙක තුනකට කලින් තමයි මාව මෙලොවට බිහිවෙලා තියෙන්නේ. 

( හැබැයි ඒක හින්දා වෙන්ට ඇති මං කවදත් ප‍්‍රයිවෙට් බස්කාරයො එක්ක මාර තරහයි. බස් එකකට නැග්ගොත් කොහොමහරි දාගන්නවා කොක්කක් ඩ‍්‍රයිවර් එක්ක)

මං ඉපදෙන කොට අපෙ අම්මාගේ අත්ලින් එකයිලූ. අනේ උන්දැගේ අත්ල මහා ලොකු එකක් හෙම නෙවෙයි, බොහොම පුංචියි... අම්මගෙ අත්ල ගැන හිතන කොට මං ඉන්ට ඇත්තේ ‘‘පොඩි දැල්ලෙක් ’’ ගේ ප‍්‍රමාණයෙන් කියලා හිතෙනවා. විශේෂයෙන්ම දැනුත් මාලු මාර්කට් එකට යන හැම වෙලාවකම මට එහෙම හිතෙනවා.

මං ඉපදෙන්න ඉන්න කාලේ අම්මා බෝධි පූජාවක් කරන්ට පන්සලට ගිය වෙලාවක අපේ නායක හාමුදුරුවෝ අහලා තියෙනවා ගගගගගග

‘‘ සුදුහාමිනේ මේ පාර බලාපොරොත්තු වෙන්නේ ගැහැණු ළමයෙක්ද නැත්නම් පිරිමි ළමයෙක් ද? ’’ කියලා.

‘‘අපේ හාමුදුරුවනේ දැන් ඉතිං කොල්ලෙක් ඉන්න එකේ කෙල්ලෙක් හිටියා නම් තමයි හොඳ ..’’ කියලා ඇකයේ හිටපු මගේ අයියා දිහා බලාන අම්මා කිව්වලූ.

‘‘ඒ වුනාට මේ පාරත් කොල්ලෙක්ම තමයි’’  කියාගෙන නායක හාමුදුරුවෝ වෙන දිහාවකට වැඩියාලූ. අපේ අම්මට ඒකට ටිකක් තරහත් ගියාලූ. එ්ත් මොනවා කරන්නද? බනින්න කියලද? ලොකු හාමුදුරුවොනේ.

‘‘ අපේ ලොකු හාමුදුරුවන්ටත්  ඕනෑ නැති දෙයක් නෑ...’’ කියලා, අම්මා අයියාව තනි නොතනියට එක්කරන් ගිය ‘‘නන්දා’’ ට දීලා වෙනදටත් වඩා වැඩියෙන් පින්දීලා ගැහැණු ළමයෙක් ලැබෙන්න ප‍්‍රාර්ථනා කරලා තියෙනවා...නන්දා සුවිශේෂ චරිතයක්. මගේ කිරිඅම්මා කෙනෙක්.

දෛවයේ සරදම කියන්නේ මේකයි... මං ගෑණු ළමයෙක් නොවී පිරිමි ළමයෙක් වුන එක නෙවෙයි... මව්කිරි දරුවෙකුට දිය හැකි වඩාත්ම පෝෂ්‍යදායි එකම ආහාරය කියලා එදත් අදත් කවදත් මු`ඵ ලෝකෙම පිළිගන්නා සත්‍යයක්.

කිරි අම්මලා දහදෙනෙකුගෙන්ම කිරි බීලා හැදුන මට ම පහුගිය කාලේ රැුකියාව නිසා කියන්ට සිද්ධ වුනා ‘‘ළදරුවන්ට, 1+ 3+ ළමුන්ට දිය යුතු වඩාත්ම පෝෂණීය කිරි වර්ගය ⋆ ⋆ ⋆ ⋆  කිරිපිටි’’ යි කියලා...

මේක තමා ලොකුම දෛවයේ සරදම... නැද්ද ?

කොහොම නමුත් මුලු ගමෙන්ම කිරි බීලා මං ඉතාම පුෂ්ඨිමත්ව වැඬුනා. අනේ ඒවුනාට මට කිරි දුන්නාවු ඒ කිරි අම්මලාගේ දරුවෝ එහෙම සාරසුබාවට හැදුනේ නැතිලූ... ඒ නිසා අපේ අම්මට තව අමතර වගකීමක් නොදැනුවත්වම වගේ පැටවුනා. ඒ කිරි අම්මලාට හැමවිටම මුදල්හදල් වලින් නොවුනත්, යම් පමණකින් ගෙදරට  ඕනේ කරන අඩුම-කුඩුම ටිකකින් හරි උදව් කරන්න.

පස්සේ කාලේ නම් මේකට පෙරමුණ අරගෙන ක‍්‍රියාකරලා තියෙන්නේ මගේ තාත්තා... මගේ තාත්තා ඒ අතින් බලන කොට ‘‘හොඳ සමාජ සේවකයෙක් ’’ කියලා අම්මා නිතරම කියන්නේ වෛරයක් ද්වේශයක් හිතේ තියාගෙන නම් නෙවෙයි.

කොහොම නමුත් මේ මව්කිරි උරුමය සිහිකරිමත් දැන් කිසියම් ආනන්ද ජනක හැඟීම් ඇති කලාට එකල මං ඒකට දැඩි ලෙස වෛර කළ අවස්ථාද තිබුනා. එහෙම වුනේ මගේ අම්මාටත් වඩා මට කිරි දුන් ‘‘කිරිඅම්මලා’’ සමහර වෙලාවල බලවත්ව නැගී සිට, මගේ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික උරුමයන් හා අයිතිවාසිකම් පවා පාලනය කරන්නට පටන්ගැනීම නිසයි. මගේ කරදඬු ඉස්සෙන්න ඉස්සෙන්න මේ ප‍්‍රශ්නේ බොහොම තදින් බලපෑවා...

⋆⋆⋆ මතු දිනයක ඉතුරු හරිය, චුට්ට චුට්ට කියන්නම්....⋆⋆⋆

November 20, 2010

" පුන්‍යානුමෝදනාව " ... සයිබර් අවකාශයේ මගේ ආරම්භය - 2010 නොවැම්බර් 20දා

"මතක සුළං"

බ්ලොග් එකට එබෙන හිතවත් සියළුම සහෘදයින්ගෙන් අවසරයි...

අපේ සුභාෂ් මලයගේ හා ඉන්ද්‍රනාථ මලයගේ බ්ලොග් කියව කියවා හිටි මගේ හිතේ කාලයක් තිස්සේ පළපැදියම් වෙලා තිබුනු අදහසක් තමයි මේ අද ඵල ලැබුවේ.

සුභාෂ්  හා ඉන්ද්‍රනාථ දෙපැත්තෙන්ම උදව් කළා.

නමුත් සුභාෂ් මලයා ලංකාවේ ඉන්නා නාෂ්/ලිෂ්විෂ් මලය එක්ක පෙරමුණගත්තා.

කොහොම කොහොමින් හරි වැඩේ උනා.

මේ සියළු දෙනාටම පින් අනුමෝදනා කරන්න කැමතියි පළමුවෙන්ම.

ඒක දැන් එහෙම වුනැයි කියලා හිතමුකෝ...

දැන් ඉතිං මං මොන මොනවා හරි ලියන්නම්...

මං හිතනවා ඔබට යම් තරමකින් මඟපෙන්වීමක්, අර්ථයක් විය හැකි සුළු දෙයකින් හරි විටින් විට සංග්‍රහ කරන්න පුළුවන් ​වෙයි කියලා.

ඒවා කියවලා මාව දිරිමත් කරන අතරතුරේ මගේද දුර්වලකම් පෙන්වා දීලා මටත් මඟපෙන්වන්න තරම් ඔබ සැම කාරුණික වෙයි කියලා මං හිතනවා ...

එහෙනම් හෙට අනිද්දා අර්ථවත් යමකින්

මගේ  "පියමං කල ළමා වියෙන් " කිසියම් අසංවිධිත මතකයන් ඔස්සේ ඔබ හමුවන අටියෙන්, මේ ආරම්භය...

නැත්නම් පුන්‍යානුමෝදනාව මෙතෙකින් නිමා කරනවා...

සැම දෙනාටම සුභ අනාගතයක්... !!!

විපුල

ඇරඹුම



සිටුකුළයේ කතාවක් කෙටිකතා පොත පලකලාට පසු කිසිවක් නොලියපු නිතර ලියන්නැයි බලකරපු හිතේ සහ සහෘදයන්ගේ මනදොල පුරවනු වස් විපුලත් බ්ලොග් අවකාශේට සැපත් වූ වගයි
එන්න අපි ඇවිද යමු මතක සුළං රැල් දිගේ සුන්දර අතීතයට